اشعار

ای به سیـنه ات پنهـان گنـج های قـرآنی           عـلـم را شـکــافــنـده بـا کـلام نــورانـی

مـظـهــر جـمـال حـق در لبـاس انـسانی           صد چو بوعـلی پیـشت کودک دبستـانی

ای شیــعۀ ثــانی عشــر حضرت بـاقر            دین زنــده شده از هنــر حضرت باقر

بخشید به اسلام مبین گــرمی و رونق            گنجــینۀ غــرقِ گـهــرِ حضرت بــاقر

مـنــم که دل به غــم و درد آشنــا دارم            به دیــده جــام می نــاب نـیــنــوا دارم

به سینه وسعت صحـرای کــربلا دارم            همیشه در همه جــا روضـۀ منــا دارم

من بر فَلَک امامم من بر مَلَک شهودم            ذکر عَـلَی الـدَّوامـم من معـنی سجـودم

هم شـاهـد قـیـامـم هـم شـاهــد قـعــودم            هم مَـظهـر وجـودم هم مُـظهـر وجودم

دلی شکسته و چشمی ز گریه، تر دارم            گشــوده ام پَــر اگــر نیت ســفــر دارم

اگــرچه مــاه محــرم خــزان شــدم اما            همیشه چند دهه روضه در صفر دارم

نگــاه کــودکی ات دیـده بـود قـافـلـه را            تـمـام دلـهــره هـا را، تـمـام فـاصلـه را

هــزار بار بـمیـرم بـرات، می خـواهـم             دوبـاره زنـده کـنم خاطـرات قــافـله را

شیعه كند مرا صـدا كه حجـت خــدا منم           آنكه شده به كــودكى شــاهد كــربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسین و مجتبى           از پس زین العــابـدین ولىّ كــربــلا منم

کـسی کـه بـود شـکـافــنـدۀ تـمـام عـلـوم            هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

ســر تـو بــاد ســلامت ایــا رســول الله            وصِّی پـنجـم تو کـشـته شد ولی مظلـوم

موّاج می شــویم و به دریـا نمی رسیم            پرواز می کـنـیم و به بــالا نمی رسیم

این بــالــهـا شبــیــه وبــالنـد، ابتـــرنـد            وقتی به سیـر عالـم مــعــنا نمی رسیم